Leo woont met zijn vader in de kelders van het gekke Wiedeweerhotel. Ze zijn er namelijk de klusjesmannen. Leo is ook de vertrouweling van de baas van het hotel: meneer Merganzer D. Wiedeweer. Wanneer deze laatste op een mysterieuze manier verdwijnt, gebeuren in het hotel de vreemdste dingen. Een jaar na Merganzers verdwijning vindt Leo een kistje met een boodschap. Hij krijgt verschillende opdrachten van een geheimzinnige man wiens bedoelingen helemaal niet duidelijk zijn. Samen met zijn vriend Rémi, de nieuwe portier van het Wiedeweerhotel, probeert hij die tot een goed einde te brengen. Maar ondertussen krijgt ook het hotel, met zijn ietwat vreemde bewoners, met een heleboel nietaflatende uitdagingen te kampen… 
Er staat iets ergs te gebeuren, wat alleen kan worden vermeden door een jongeling, liefst bijgestaan door zijn beste vriend. Beide vrienden (in dit geval Leo en Remi) worden door alle ‘goede’ volwassenen als volwaardige partners beschouwd en gerespecteerd. Spanning wordt op een aangename manier afgewisseld met humor; raadsels en mysteries geraken in de loop van het verhaal maar half opgelost om de lezer te prikkelen… Alle puzzelstukken passen pas echt in elkaar in de climax op het einde, waar verrassende schijnbewegingen alle voorspelbaarheid teniet doen. Vriendschap staat centraal. En deze vriendschap tussen de protagonisten Leo en Remi geeft de lezer een warm gevoel. De personages zijn immers heel mooi uitgewerkt: Leo is in principe de leider en nergens bang voor, maar zonder zijn vriend Remi, op het eerste gezicht roekeloos maar met een heel klein hartje, voelt hij zich nog niet half zo dapper. 
'Een knotsgek avontuur à la Roald Dahl!', staat er onderaan de cover en achteraan het boek staat dat Patrick Carman zijn inspiratie haalde uit Sjakie en de chocoladefabriek. Het boek doet inderdaad wel wat denken aan de werken van Dahl, zowel wat de inhoud als de schrijfstijl betreft, maar Carman kan toch nog wel wat leren van Dahl. Hij gebruikt heel wat toffe neologismen en uitdagende woorden, maar overdrijft erbij. Zeker op de eerste bladzijde, die een catchy intro vormt op het verhaal, gaat hij wel wat te ver: 'gedijen', 'financieel imperium', 'het hoeft geen betoog', die moeilijke woorden zijn — vooral voor een eerste bladzijde — een afknapper. Aan kinderen wordt geleerd om de vijfvingerregel te hanteren bij het kiezen van een boek van hun niveau. Tellen ze op de eerste bladzijde meer dan vijf woorden die ze niet goed begrijpen, dan is het boek wellicht wat te moeilijk. Bij dit boek is de eerste bladzijde spijtig genoeg weinig representatief. De rest van het boek is vrij goed te volgen, op enkele Engelse woorden na.
Met enig doorzettingsvermogen wat taalgebruik betreft, krijgen de lezers echter heel wat spanning, avontuur, humor, maar vooral ook een warm gevoel bij het lezen van Alarm!. [Eva Decombel] Verberg tekst

Leo (10) woont in de kelder van het New Yorkse Wiedeweerhotel, samen met zijn vader die daar onderhoudsman is. Het hotel is bedacht en gebouwd door de steenrijke Merganzer en bevat (geheime) kamers met een magische inhoud. Nadat Merganzer honderd dagen vermist is, lijkt het hotel in snel tempo uit elkaar te vallen. Leo vindt een reeks kistjes met merkwaardige opdrachten die hij met behulp van hulpportier Remi en Betty de eend probeert op te lossen, waarbij de extravagante bewoners, de heerszuchtige manager van het hotel en een paar grondspeculanten beslist een complicerende factor zijn. Magisch verhaal waarbij de connectie tussen Leo en Merganzer het verlies van hun moeder op jonge leeftijd is. De vele gebeurtenissen en personen zijn niet altijd duidelijk in relatie tot de plot en de hoofdpersoon is haast ongeloofwaardig inventief voor een tienjarige. De karaktertekening is weinig ontwikkeld. De vrouwelijke karakters in het verhaal zijn overwegend slecht, de meeste mannelijk hooguit tragisch of eigenaardig. Eerste deel van een serie. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst