De eerste versie van dit verhaal dateert van 1992. Aan de thematiek werd niets veranderd, maar de inhoud werd verfijnd en de taal kreeg een grondige opknapbeurt.

Twee vriendinnen Bo en Ruth en een tweeling Tim en Mattias, -- die namen doen het beter dan de vroegere Martine, Nathalie, Frank en Wim -- werken aan een programma voor een vrije radio. De vier hebben elk een taak die bij hun karakter past. De gevoelige Ruth, die haar eigen poëzie voorleest, probeert te achterhalen waarom Tim aan een minderwaardigheidscomplex lijdt. Ze vist uit dat dit met zijn dyslexie te maken heeft. Aan de hand van artikels krijgt ze uitleg over de geluidstherapie die Tim volgt. Bo is in gedachten vooral bezig met haar vriend Senne, die op een onverklaarbare manier uit haar leven verdween. Wanneer ze op hun zender het ijle hulpgeroep van Senne hoort, gaan de vier op onderzoek uit. Ze komen terecht bij de moeder van Senne die in comateuze toestand ligt en bij een verdachte verpleger wiens tatoeage ze ook al in Sennes huis zagen. Ze verdiepen zich met de lezer verder in de geluidtherapie die ook bij comapatiënten toegepast wordt en vinden tenslotte Senne in een erg benarde situatie. Dank zij een toepassing van Tims therapie kunnen ze hem helpen. In de epiloog maakt het verhaal een sprong van vijf jaar. Ruth heeft hun belevenissen in een manuscript verwerkt, maar de uitgeverijen sturen het omwille van de geringe geloofwaardigheid terug.

Dit blijft ook het probleem met dit verhaal. Een en ander blijft te ongeloofwaardig. Een school zal wel meer moeite doen om te achterhalen wat er met een minderjarige leerling gebeurd is en de experimenten met Sennes moeder in het ziekenhuis lijken me helemaal onmogelijk. Anderzijds leest het verhaal vlot. Uit de grondig opgepoetste taal en stijl zijn alle clichés, melodrama en onnodige beschrijvingen verdwenen. Structureel worden spanning en mysterie kundig opgevoerd, maar jammer genoeg eindigt de bedoelde thriller net als in de vorige versie op een anti-climax. Didelez heeft zich ingespannen om de krantenartikels te updaten en met internetsites en een nawoord van een logopediste aan te vullen. Dit geeft de indruk dat de verkenning van het onderbewuste primeert op de uitwerking van de thriller.

Al bij al blijft Stemmen aan de overkant een vlot leesbaar verhaal met een thematiek die sommige lezers zeker zal prikkelen.
[Jet Marchau] Verberg tekst

In deze jeugdroman spelen twee ca. 14-jarige vriendinnen en twee tweelingbroers de hoofdrol. De jongens vragen hen mee te werken aan een radioprogramma voor de jeugd; zo verzeilen ze in verwarrende en bij tijd en wijle nogal onwaarschijnlijke avonturen met zogenaamde hersenmachines die via geluid de hersenactiviteit en dus ook het gemoedsleven van mensen kunnen beïnvloeden. Het wat schimmige geloof aan stemmen uit het hiernamaals die zich op geluidsopnamen zouden bevinden, ligt aan de plot van het verhaal ten grondslag. Tevens wordt verband gelegd met geluidstherapie als vermeende geneeswijze voor o.a. dyslexie. In deze "scholierenroman" die niet moeilijk van taal is, komen de karakters van de hoofdfiguren nauwelijks tot ontwikkeling en kan het detective- en speurwerk niet echt de spanning en de lijn in het verhaal vasthouden. Bij het beoogde lezerspubliek is weinig literaire scholing en voorkennis nodig. De kaft toont een meisjesfiguur met een brainmachine als een soort koptelefoon en bril. Verberg tekst