In 2008 is Danielle zeven jaar als de politie haar aantreft in een vervallen huis in Florida, vervuild en onder de vlooien- en luizenbeten. In haar leven is het meisje nooit geknuffeld, verzorgd of voorgelezen. In een psychologisch rapport worden haar vaardigheden ingeschat en aan niveaus gekoppeld: grove motoriek: twintig maanden, visuele receptie: vier maanden, fysieke leeftijd: twintig maanden, communicatieleeftijd: twee maanden en sociale leeftijd: vier maanden. Is er hoop op herstel, kan ze ooit een affectieve relatie aangaan en leren praten? In diezelfde periode besluiten Diane en Bernie Lierow een kind te adopteren. Ze hebben samen een zoon Willie en zouden ook graag een meisje hebben. Als ze op een bijeenkomst op een foto Danielle's grote bruine ogen hebben gezien, zetten ze alles op alles om het meisje te leren kennen. Toen ze haar de eerste keer zagen, was het een wild kind dat zichzelf met haar vuist sloeg, dierlijke geluiden voortbracht met de ontwikkelingsvaardigheden van hooguit een peuter. Ze gaan vervolgens de strijd aan met instanties, de natuurlijke moeder en adopteren – tegen ieder deskundig advies in – dit zwaar verwaarloosde kind. In dit boek vertellen ze hoe Danielle leerde communiceren, eten en weer vertrouwen kreeg. Verberg tekst